Maleisie 3: Perhentians -Kota bahru- Kuala Lumpur

Hier dan het laatste deel van ons verblijf in Maleisie...

Na onze heerlijk relaxte dagen in Langkawi was het tijd voor een nieuw
avontuur...de reis van west naar oost Maleisië om na een (vreselijk) lange
reis aan te komen op de Perhentian islands. Aangezien het de laatste twee weken van ons Maleisië verblijf public holidays waren voor de lokale
bevolking was het nog een hele klus om bustickets voor deze reis te
vinden. Via via konden we via een of ander tourbureautje uiteindelijk toch
nog iets regelen. Ik moet zeggen dat ik me er al een beetje bang voor
maakte of alles goed zou gaan maar ok.. het was het proberen waard
(anders hadden we sowieso nog 3 dagen op langkawi moeten blijven terwijl we eigenlijk alles wat we daar wilden doen en zien al gedaan hadden). Het eerste deel vd reis ging eigenlijk vrij aardig, behalve dan de
ongeorganiseerdheid op de ferry van langkawi richting kuala perlis...
mennn ik denk dat t dik een uur heeft geduurd om iedereen zittende te
krijgen, en dat terwijl iedereen een vaste plaats heeft! Haha nouja ook
wel weer om kunnen lachen. Toen we eenmaal in Kuala perlis aankwamen
bleek dit een beetje een spookstadje en waren we blij dat we hier alleen
op onze overstap op de bus hoefde te wachten. Met twee totaal
nietszeggende geschreven papiertjes moesten we nu uitzoeken waar onze bus aan zou komen.. we werden naar een of ander onguur parkeerplaatsje toegeloodst waar twee uur later (waarschijnlijk, dat wist niemand echt zeker) een bus zou arriveren. Nou ok, na 6 weken reizen door Azië met de meest gekke vervoersmiddelen en raarste toegangsbewijzen maar weer hopen op t beste. Toen de bus zowaar op tijd aangereden kwam en ik de haltes pontificaal voorop de bus zag staan voelde ik al gelijk dat er iets mis was. We moesten namelijk naar de ferry terminal van kuala besut en de laatste halte waar deze prachtbus heen reed was Jerteh (zo'n dik uur vd ferry plaats vandaan). We hadden uiteraard veel te veel betaald voor n driekwart reis... balen! Nouja instappen maar en vanaf Jerteh een andere oplossing zoeken. De busreis duurde immens lang.. ik denk wel 10 uur (nachtbus) en waar we het al zes weken constant heet hebben was deze bus letterlijk een rijdende vriezer.. geen erg fijne reis dus. MAAAAAR.. we deden het ergens voor.. de perhentians!! Ff doorbijten dus nog. 'S ochtends vroeg kwamen we rond 6.30 aan in Jerteh en daar regelden we de eerste de beste (ook de enige trouwens) taxi richting kuala besut. Daar aangekomen binnen vijf minuten boot tickets richting de perhentians geregeld. Supermoe als we waren stapten we enigzins verdwaasd op de 'speedboat' richting de overkant... een behoorlijk spannende rit van zo'n 35 minuten.. op open zee met n soort houten longtailboat met flinke motor knal je over het water... eenmaal aangekomen bij het eiland (kecil) word je letterlijk in de zee met je backpack gedropt en loop je zo het strandje op. Het eiland is erg basic, je moet het je voorstellen als een strand. PUNT. Haha geen wegen, geen verkeer, grootste tijd vd dag geen electriciteit etc.etc. We vonden al vrij snel een accomodatie om te verblijven en gingen onze kamer op .. daarna .. begon de stress..

Gaston was namelijk de dag voordat we naar de perhentians vertrokken
gekrabt door 1 van de kittens die bij ons guesthouse op Langkawi
verbleven. Je hoeft je hierbij verder geen ernstige wonden voor te
stellen, gewoon een kras. Toen we na de verschrikkelijk vermoeiende reis
echter even buiten zaten zag hij dat de kras rood uitgeslagen was en
voelde hij zich daar (vanwege de kans op rabiës) toch niet helemaal fijn
bij. Hij is toen een beetje gaan zoeken op internet en daarvan schrokken
we zo erg (rabiës is altijd dodelijk) dat we besloten te informeren naar
het anti serum voor rabiës. Ikzelf had ook dagen met de kleintjs lopen
klooien en spelen dus was zelf ook in aanraking met hun speeksel/nageltjes etc gekomen.

We belden de reisverzekering in NL voor advies, waar we overigens pas vier uur later antwoord op kregen, informeerden bij t guesthouse naar een dokter (was r niet echt) en probeerde telefoon nummers van ziekenhuizen in de buurt te vinden (geloof het of niet, maar die waren op internet gewoon niét te achterhalen). Na een aantal telefoontjes bleek dat het vaccin nogal zeldzaam was. De reisverzekering en ook de GGD belden beiden om ons te adviseren om toch zsm een anti serum te halen.. Een kras/krabje/likje kan namelijk al genoeg zijn, hoewel de kans zeeer klein was. Uiteindelijk na veel gebel en geregel hadden we een ziekenhuis
in Kota bahru gevonden waar ze dachten (ja, men weet hier nooit iets
zeker) dat ze het vaccin wel hadden. Aangezien dit onze enige kans was
waagden we het er maar op en pakte we om 16u met veel tegenzin
(teleurgesteld) de speedboat terug naar het vasteland. Daar vervolgens een taxi gepakt naar kota bahru dat een dik uur rijden verderop lag. Op de weg naar het zkh worden we dan (eindelijk) gebeld door de reisverzekering. Zij komen met het nieuws dat ze via hun partners in Maleisië te horen hebben gekregen dat het ziekenhuis waarnaar we op weg zijn, het vaccin niet heeft. Je kunt je hopelijk voorstellen dat de moed ons op at moment echt in de schoenen zakt. Wat moeten we nu? Zij zeggen dat ze ons met een vliegtuig ergens 500km verderop heen moeten brengen en dat ze eigenlijk niet eens zeker weten of daar überhaupt het goede vaccin aanwezig is. Dit vinden we zo'n slecht plan dat we besluiten de gok te wagen en gewoon toch naar het ziekenhuis te rijden waar heen we op weg zijn. Eenmaal daar aangekomen belanden we op een soort eerste hulp waar alles (natuurlijk) heel anders werkt dan in NL. We moeten ons registreren en proberen dan de mensen daar
duidelijk te maken wat het probleem is en wat we nodig hebben.. dit kost
de nodige moeite maar uiteindelijk lijkt 1 vd verplegers te begrijpen wat
we met een rabiës vaccin bedoelen! We komen op n wachtlijst te staan en
wachten onze beurt af. Opeens worden onze namen omgeroepen, althans iets wat daarop leek en moeten we door een poort een gang op. Daar worden allemaal mensen letterlijk op de gang behandeld en verzorgd. Drie uur later (ja echt) hebben ze dan in een uithoek vh ziekenhuis twee rabiës vaccins gevonden. Het is echter een ander merk dan die wat wij in NL gehad hebben en dus moeten we via de reisverzekering verifiëren of dit serum okay is. Na wederom lang wachten blijkt dit rabies vaccin prima te zijn en zet de dokter ons allebei onze eerste spuit. Drie dagen later zullen we nog een keer terug moeten om de
laatste spuit te halen (balen! Dit betekent dat we drie dagen vastzitten
in kota bahru.. niet echt een heerlijk vakantieoord :P).

Als we totaal vermoeid, verdwaasd en met vreselijke honger (hele dag niks gegeten) rond 22u 's avonds het ziekenhuis uitlopen lopen we naar t dichtstbijzijnde lokale eettentje en eten daar wat rijst. Vervolgens moeten we natuurlijk nog zsm een overnachting regelen en we besluiten maar gewoon de eerste de beste optie te pakken (vreeselijke kamer maar we vallen echt na ik schat zo'n 7sec beiden diep in slaap). De volgende ochtend als we wakker worden besluiten we zsm onze spullen te pakken en richting kota bahru stad te gaan. Probleem was echter dat dit zo'n gat is.. dat er geen bussen rijden en zowaar zelfs voor t eerst deze reis geen taxi's. Als we na lang wachten één taxi zien, vraagt deze een belachelijk hoge prijs en doen we dit dus niet. Opeens komt er een auto aangereden waar een man met zijn vrouw en zoontje inzitten. Hij ziet dat we met twee grote backpacks en n rugzak (en de niet zo happy uitdrukking op
ons gezicht waarschijnlijk ook) nogal in de problemen zitten en vraagt ons
waar we heen gaan.. we leggen hem uit dat we graag naar t Tune hotel in
Kota bahru willen om te kijken of daar kamers vrij zijn. Hij is super vriendelijk en zegt ons dat we met hem mee kunnen rijden.. we vragen hem maar gelijk wat we moeten betalen voor deze rit, waarop hij 'no, no, no... for free! We live there..' antwoordt.. met een beetje een dubbel gevoel stappen we de auto dan in (waar gaan we in godsnaam heen).. en hopen dat de beste man goede bedoelingen heeft. We hebben dus zowaar voor de eerste x soort van gelift! Gedurende de opvolgende rit van drie kwartier waarin we een beetje met de man en vrouw proberen te praten (veel verder dan hun beroep en woonplaats etc komen we niet) wordt het me eigenlijk wel al snel duidelijk dat dit gewoon vriendelijke mensen zijn die verder niks van ons willen. Ze zetten ons perfect voor het Tune hotel af en de vrouw geeft ons ook nog versgekochte nasi lemak mee. Wat een aardige mensen..!! Hun zoontje heeft me overigens de hele rit lang aangekeken alsof ik een of ander buitenaards wezen was haha maar zwaaide heel enthousiast toen ik uitstapte.

Eenmaal aangekomen bij het Tune hotel begonnen helaas de volgende
moeilijkheden. Het was mogelijk om een kamer te boeken, maar dat was aan de receptie 2x zo duur als via internet. En je raadt het al, internet (of
iig hun site) hing vast en online boeken was dus in principe niet mogelijk. Na een paar uur proberen en gezeur.. bleek ook nog eens dat er opeens alleen nog maar plek was voor 1 nacht. De nachten erna waren opeens vol :s. Echt balen want we moesten nog drie nachten blijven voor de
laatste spuit en waren doodop van steeds het geswitch van guesthouses en hotels. Uiteindelijk toch maar de eerste nacht daar geboekt.. tune hotels zijn een beetje als air asia.. de goedkope variant. Het is een basic kamermet een bed en daarbij kun je dan extra's kiezen. We besloten airco en tv te nemen (zodat we even konden relaxen en filmpjes konden kijken..lang geleden!). Deze dagen in kota bahru heb ik er echt ff flink doorheen gezeten.. het was echt ff schrikken om mee te maken hoe moeilijk hiersoms dingen te regelen zijn, vooral als je in nood verkeerd (en dan te bedenken dat er natuurlijk nog vele ergere dingen hadden kunnen gebeuren). Ook was ik gewoon supermoe, weinig gegeten en teleurgesteld omdat we ipv heerlijke dagen chillen op de perhentians nu in een vreselijk gat zaten.

Ik besef me nu echter dat ook deze downsides bij een backpack reis horen
en dat je zonder dieptepunten eigenlijk ook niet goed de hoogtepunten kunt ervaren. Maar op dat moment... zucht;)!

De dagen in kota bahru hebben we vooral op de hotel kamer doorgebracht
(wonderbaarlijk konden we gelukkig ineens toch nog twee nachten
bijboeken!).. we hebben 1 dag nog een uitstapje naar het srand gemaakt wat ik zelf heel fijn vond om even bij te komen. Gas kocht daar voor een euro een mooie handgemaakte vlieger (er stond erg veel wind op het betreffende strand) waar we ons twee uurtjes uitstekend mee vermaakt hebben! Afterwards heeft gaston onze vlieger gedoneerd aan een klein (arm) jongetje.. prachtig om te zien hoe gelukkig hij ermee was! De locals
vermaakte zich trouwens ook prima, door ons van top tot teen te bekijken
en foto's van ons te maken. Toen we ergens een lokale lekkernij kochten
konden de meisjes achter het kraampje het ook niet laten om te giechelen
en me nog even te vertellen hoe wit ik was. "You're sooooo white, i'm so
jealous". Nou leuk na zes weken Azië ;)!

Na deze fijne dag was het de dag erna dan eindelijk tijd om de laatste
spuit te halen. De avond vantevoren zag ik in een keer overal rode kleine
bultjes over het grootste deel van mijn lichaam dus ik had sterk het
vermoeden dat dat een allergische reactie op het rabiës vaccin was.
Voordat de nieuwe gezet zou worden maar even vragen dus.. eenmaal
aangekomen bij het ziekenhuis weten we wat de bedoeling is, we schrijven
ons in, laten ons 'onderzoeken' en vragen even naar de allergische
reactie. De verpleger noteert alles en zet ons op de wachtlijst. We
nemen plaats in de wachtkamer, waar het verdacht rustig is. We zijn dus al vrij snel aan de beurt en op het inmiddels bekende gangetje vragen we de dokter dan om zijn advies mbt. de rode bultjes. Hij denkt zelf ook aan een allergische reactie en zegt dat ik het beste een extra spuit (voorafgaand aan de rabiës spuit) kan nemen. Zucht. Nog meer spuiten.
Dit doe ik dan ook maar braaf en twee dagen erna ben ik zo goed als helemaal van de uitslag af! HULDE!!!

Wow. Wat een verhaal. Wat een ervaringen, stress, moeheid etc. Etc. Deze dagen heb ik als super heftig ervaren maar heb er wel heel erg veel van geleerd. Dat we ons ook in mindere (nood) situaties kunnen redden, dat we in nederland super goede gezondheidszorg hebben.. maar most of all, dat een backpack reis niet alleen maar hoogtepunten kent. Ik denk dat veel mensen in NL geen idee hebben van hoeveel erbij komt kijken. Het is vaak hard werken en soms zelfs afzien haha! Maar al boven al is het natuurlijk gewoon een super ervaring en zijn we hartstikke dankbaar dat we dit kunnen en mogen ervaren/doen en meemaken! De slechtere momenten maken de goede momenten dan ook weer tien x zo goed en
waardevol.

We besloten terug te keren naar KL om daar onze laatste paar dagen
(voordat we naar Indonesië zouden vliegen) door te brengen. Omdat we niet wisten of mijn uitslag zou verdwijnen ja of nee was het sowieso beter om dichtbij een ziekenhuis te zitten. Echter toen we de volgende ochtend naar het lokale busstation gegaan waren (wederom bepakt en bezakt met alle tassen) bleek echter dat álle bussen richting KL (zo'n rit van 8uur)
volzaten vanwege... of course... de public holidays.

Na een uur lang onderhandelen en viavia kwamen we uiteindelijk nog aan de twee allerrrrrlaatste tickets richting Kuala Lumpur. We waren erg
opgelucht dat het toch gelukt was, stapten de bus in en gewapend met
vesten en sarongs (de vorige paar keren hadden we het zoals eerder gezegd ijskoud gehad in de bus) namen we plaats op onze stoelen. Na een half uurwas echter al duidelijk dat dit een b-klasse bus was, en dat het ereveneens niet koud was. We probeerden wat te slapen maar dat lukte niet echt. Na een paar uur maakte we de eerste stop, waarop er nog iets van twee volgden. We kwamen op drie kwart van de rit echter in een file terecht die letterlijk tot aan ons eindpunt (KL) geduurd heeft. We hebben er zo in plaats van 8 uur, maar liefst 12 uur over gedaan. Aangezien we al supermoe waren, deed deze reis er nog een schepje bovenop. Zucht! We besloten in KL ook weer naar Tune te gaan, gewoon omdat het praktisch (downtown.. dichtbij monorail) en relatief schoon was.

De laatste paar dagen in KL besloten we het rustig aan te doen en bij te
komen van alles wat er gebeurd was. De eerste twee dagen zijn we naar 2 verschillende parken net iets buiten de stad gegaan.. Dit was lekker relaxed.. in 1 park hebben we op een prachtig meer gewaterfietst en hadden we uitzicht op de skyline van Kuala Lumpur (incl. Petronas towers.. WAOW!). 's Avonds gingen we vaak naar KLCC (petronas towers) om daar een hapje te eten en naar de verlichte skyline met fonteinen show te kijken. Ook zijn we nog eens naar de bios geweest (Hangover 3) omdat dat de vorige keer zo goed bevallen was, eveneens hebben we weer een avondje doorgebracht bij Sushi King! Ook hebben we deze dagen wat leuke souvenirtjes geshopt voor echt belachelijk
lage prijzen :) altijd goed! We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan het grootste winkelcentrum van KL.. echt ziek! Paar opvallende kenmerken: er loopt een gehele over de kop gaande achtbaan DOOR het winkelcentrum, het heeft 11 verdiepingen en kent een oost, centraal en west compartiment (echt niet wijs uit te komen zo groot).. de bowlingbaan heeft er maar liefst 50 banen en er zijn echt immens veel eettentjes. Zoiets hebben we zelfs in NY nog niet gezien! Al met al was onze terugkomst in KL erg relaxed en hebben we het gevoel dat we de stad redelijk goed kennen :) we zijn nu in ieder geval helemaal ingespeeld op het gebruik vd monorail en alle mogelijke stations hierop!

De laatste nacht voordat we naar Indonesie zouden vertrekken maakte Gassie me om 3 uur 's nachts nog wakker omdat hij 'een geluid gehoord had'. Toen ik probeerde te achterhalen kwam er alleen een of ander wazig verhaal over een groot beest uit en ging hij alle lakens van het bed af trekken en doorzocht hij de hele kamer. Hij had klaarblijkelijk een nachtmerrie gehad :p. Nadat ik hem gerust gesteld had dat er toch echt geen dino in onze kamer te vinden was, werd ik om 4u 's nachts weer wakker geschud. Dit maal omdat alle elektriciteit en airco uitviel (dan begint het systeem te piepen). Op dat moment klikte gas het licht aan, wat vervolgens de komende twee uur niet meer uitging omdat het hotel het systeem niet gereset kreeg. Vele mensen hadden hun kamer verlaten om aan de receptie te gaan vragen wat er aan de hand was met als gevolg dat ze hun kamer niet meer binnen kwamen (werkt met elektronisch pasjes systeem). Die zaten dus vervolgens (lagen half slapend) in de lobby haha! Wij konden gelukkig wel nog gewoon in bed blijven, alleen helaas zonder airco en met een felle lamp op ons gezicht. Ik moet er wel even bij vermelden dat we het volledige bedrag van die nacht komende weken terug krijgen van ze! Plus we krijgen nog 20% korting als we komende weken in een Tune hotel in Indonesie willen verblijven. Dat is dus zeeeer netjes opgelost!

Nou genoeg over Maleisie, want ons nieuwe avontuur in Indonesie is een
paar dagen geleden begonnen! En ik kan alvast verklappen dat het hier
GEWELDIG is! 1 van de komende dagen zal ik het reisverslag van Yogyakarta uittypen.. and it's gonna be great! :D

Thanks for following us... we vinden jullie reacties superleuk om te lezen
hier aan de andere kant van de wereld!

Liefs, Manja & Gaston