Yogyakarta - A city to love.

Hallo lieve mensen in NL!

Hier weer een updateje van Mannie en Gassie! Afgelopen week hebben wij onze eerste week Indonesie mogen beleven en verbleven we in 3 verschillende guesthouses in Yogyakarta. Voor de mensen die Yogyakarta niet kennen, het staat hier in Indonesie/Java ook wel bekend als 'stad van de sultan' omdat het paleis van de sultan hier midden in de stad gevestigd is (beter bekend als het Kraton).

De vlucht van KL naar Yogyakarta was uiterst prettig en duurde maar 2
uurtjes! Toen we hier aankwamen op het vliegveld(je) leek het wel alsof we aankwamen op Maastricht-Aachen airport haha. Alleen dan wat warmer etc. etc. Maar het was letterlijk l landingsbaan en een paar medewerkers. Toen we hier arriveerde moesten we ter plekke een visum kopen.. wat uitsluitend met 25 dollars p.p betaald kon worden. Twee franse meisjes voor ons hadden daar echter wat problemen mee omdat hun dollars van voor 1996 dateerde en dat kennelijk niet geaccepteerd werd. Onze dollars waren gelukkig allemaal van na 2000 dus wij konden zo aan een visum komen. De papieren die we overigens in het vliegtuig moesten invullen om Indonesie binnen te komen waren behoorlijk angstaanjagend met zinnen als: 'Death penalty for trafficking drugs'. Ook moesten we op iets van 11 punten verklaren dat we bepaalde spullen niet bij ons hadden. Hier antwoordde we netjes overal nee op alleen een paar meter voor de controle.. bedacht Gassie zich dat we thee bij ons hadden (vers uit Maleisie :p). Aangezien dit als voedingswaren gezien kon worden waren we bang dat dit wellicht voor problemen zou kunnen zorgen. Daarom toch maar even aangegeven maar was no prob :).

Op het vliegveld gelijk onze eerste miljoenen gepint en voor 8.000 rp
gelijk een colatje gehaald om wat wisselgeld te krijgen. We werden
opgewacht door letterlijk tientallen taxichauffeurs, maar deze hebben we
allemaal afgewimpeld en hebben vervolgens de goedkopere stadstaxi geregeld (achteraf was deze alsnog iets te duur). Na een ritje van een half uur zijn we goed aangekomen in ons guesthouse Monginsidi. Zeer goede ontvangst en een prima kamer. We moesten wel verzwijgen dat we (ondanks ik de afgelopen tijd meerdere malen verschillende hints heb gekregen van mannie) nog niet getrouwd zijn en dit hier een goede reden is om gasten te weren uit 2 persoonskamers. Dus vanavond was ik getrouwd en Manja gelukkig ;-). Die avond heel goedkoop wat nasi gegeten (de huisspecialiteit; Kippenvoetjes maar even overgeslagen) en samen met het voltallige personeel Nederland-Indonesie gekeken op een mini antenne tvtje. Ondanks de niet superieure beeldkwaliteit heeft de 3-0 er toch hard ingehakt bij de Javanen. Daarna lekker in slaap gevallen om de volgende morgen weer vroeg op te staan.

Deze ochtend hebben we erg vroeg de Becak (rikshja) genomen naar Malioboro street (het centrum van Jogja) waar we wat hebben rondgekeken naar de middeleeuwste taferelen. Heel anders dan we in Thailand en Maleisie hebben gezien. Overal zie je Becaks, waarvan de bestuurders* je nonstop smeken om je ergens heen te mogen rijden (*becak chauffeur: verrimpelde oude tengere mannetjes van circa 40kg. met pezige kuiten en een constande grote lach op hun verweerde gezicht). Paard en wagens en fietsen vol met van allerlei koopwaar (bijvoorbeeld zon 40 kippen). We kijken onze ogen uit.. en dan opeens laat een half Nederlandse man ons kennis maken met; Batik. Een van
de lokale kunsten die hier overal uitgeoefend wordt. Hij loodst ons een
ateliertje binnen waar we (volgens hem) nog net het laatste uurtje dat ze
open zijn (lulverhaal), kunnen zien hoe ze de batik maken en de meest
prachtige ontwerpen van een groot kunstenaar mogen aanschouwen. Eenmaal binnen krijgen we gratis thee en begint de kunstenaar de vertellen over het proces van het maken van Batik. Hij laat ons allerlei ontwerpen en kunstwerken zien. We vinden het mooi, maar weten ook dat hij veeel te hoge prijzen vraagt en willen hier dus zo snel mogelijk weer weg haha! Eenmaal buiten vraagt een van de locals of we iets gekocht hebben, waarop we heel trots 'nee' antwoorden omdat er er niet ingetrapt zijn. Hij zegt; good,good.. you have to go to the offical batik art centre. Hij geeft ons vervolgens de straatnaam waar dit centrum moet liggen en we besluiten daar even een kijkje te gaan nemen. De shops op Malioboro kopen hun batik doeken namelijk in via dit art center... waar fixed prices gelden. De prijzen zijn hier dan ook 5x zo laag als op de Malioboro street. We kijken rond en vinden 3 mooie exemplaren die we vervolgens aanschaffen :). Ook zien we hier hoe de vrouwen de batiks maken.. wat een ongelofelijk gepriegel!

Na nog wat rond te hebben gekeken komen we tot de conclusie dat ons
guesthouse niet heel gunsitg gelegen is en besluiten uit te checken en een
onderkomen te zoeken in de Prawirotaman I straat (de backpackersstreet). We vinden snel een taxi (ondanks de door mensenkracht aangedreven becak een erg vermakelijk transportmiddel is, is de taxi sneller/koeler en vaak nog goedkoper) die ons naar deze toeristische plaats toebrengt (tijdens deze rit rijden we nog een scootertje aan met circa 4 personen erop/ maar dit is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld). In de Prawirotaman straat vergelijken we pracktisch alle guesthouses en hotels en kiezen uiteindelijk voor de laatste optie het Prambanan guesthouse, met een mooi zwembad/uitgebreid ontbijt een nette kamer en nog een middagsnackje en koffie inbegrepen. Die avond hebben we de straat doorgelopen en hebben een lekker hapje gegeten bij het zeer populaire ViaVia. Ook hebben we ons wat verdiept in de vele tours die zij aanbieden. ViaVia is een fairtrade organisatie (en daardoor iets duurder dan de gewone toeristen tour bureautjes..) "ViaVia in Jogja offers art space to young local artists. ViaVia is also often the venue of concerts, Friday night Jazz, performance art, film festivals and debates. Parts of the ViaVia profits go to support educational, social and cultural projects in and around Jogjakarta." Zo planten ze bijvoorbeeld voor elke motor of auto die ze gebruiken voor het doen van een tour 2 nieuwe bomen! Ook prefereren ze zoveel mogelijk tours waarbij je zelf loopt/fietst en het echte Indonesische (plattelands)leven ervaart. Weg met het tourisme dus! Dit bevalt ons zo goed dat we besluiten de bicycle tour te boeken. Hier ga je bijvoorbeeld meehelpen op het land zo'n half uur fietsen hiervandaan.. en maak je kennis met veel familiebedrijfjes hier op Java. Later hierover meer!

De dag erna hebben we een beetje uigeslapen en zijn we met de becak
richting het Kraton gereden en hebben de generale repetitie van de
traditionele indonesische dansers/danseressen bekeken. Erg mooi om hun lichaamscontrole en prachtige kostuums te mogen zien. Het paleis van de sultan zelf stelde wat minder voor alhoewel het geen vervelend optrekje is om te mogen wonen. Het kraton zelf is een stad binnen de stad en er heerst hier een erg ontspannen sfeer en kent strenge openingstijden. Tijdens onze wandeling door het paleis worden we wederom aangesproken door 3 Indonesische studentes die ons vragen of ze ons een interview mogen afnemen. Dit is om hun Engelse vaardigheden te verbeteren en gebeurt hier werkelijk op elke plaats waar je komt:p. Na 20 minuten met ze gebabbeld te hebben willen ze natuurlijk ook nog even op de foto met dat 'rare blonde wezen uit Nederland' ;). CHEEESE!

Binnen de muren van het Kraton hebben we verder nog de ondergrondse moskee bezocht en het waterpaleis (de zwembaden van de Sultan). De Sultan voert de titel "Sampeyan Dalam ingkang Sinuhun Kanjeng Sri Sultan Amangkoe Boewana III Senapati ing Alaga Ngah 'Abdu'l-Rahman Saiyid ud-din Panatagama Khalifatu'llah ingkang Yumeneng Kaping" wat met "De Heerser die het Universum bestierd, opperbevelhebber, Dienaar van God,Heer van alle Gelovigen" wordt vertaald. Hij heeft 49 vrouwen en circa 97 kinderen (but hey...who's counting?). Zijn 3 zwembaden hebben allemaal een apart doel. In rechterbad kunnen zijn kids lekker poedelen, in het centrale bad zitten zijn 49 echtgenotes te wachten op het moment dat ze zich mogen voegen in het privebad van de Sultan. Tussen de zwembaden zijn verschillende bomen gepland die vruchten geven met afrodisiacische werking. We worden deze hele wandeling trouwens ongevraagd begeleidt door een Indonesische man die ons steeds de weg wijst en ons verhalen vertelt bij elk gebouw/zwembad/boom etc die we zien. We voelen natuurlijk allang aan dat hij ons aan het einde van zijn 'tour' geld gaat vragen of iets in die richting maarja, we komen verder ook niet echt van hem af dus laten hem maar gewoon meelopen. En ja hoor, aan het eind belandden we in zijn huis waar zijn familie (moeder) haar koopwaar verkoopt.. ze maakt (natuurlijk) Batik en heeft daarnaast ook Sarongs, t-shirts en kaarten in de aanbieding. Voor een veelste hoge prijs haha. Omdat we de man toch ietwat tegemoet willen komen, kopen we maar een 'handgemaakte' kaart (YEAH RIGHT:p) en vervolgen onze weg verder zonder hem.

We gaan in de namiddag terug naar Prambanan Guesthouse en nemen daar even lekker een duik in het zwembad! Lekker... :) Verder doen we niet zo heel veel spannends meer.. eten wat sate en bereiden ons voor op de fietstocht van de ochtend daarna..

De ochtend is aangebroken! Tijd om weer eens op een fietsje te stappen..
Vol goede moed ontbijten we al om 7.30 en staan we stipt om 8 uur voor het ViaVia cafe waar onze gids Joanna met een grote smile op ons staat te
wachten. Enthousiast geeft ze ons onze (ietwat krakkemikkige) fietsen en
we gaan de weg op! En hoe.. het indonesische verkeer is werkelijk nog 3x
zo erg als in Thailand en in Maleisie. Het lijkt hier serieus wel alsof
'iedereen maar iets doet' en dat gewoon toevallig ook nog 99% vd tijd goed gaat haha. Met een beetje spanning op zak volgen wij Joanna dan toch maar het eerste half uur door de drukke stad om vervolgens in de rustige 'kampung' aan te komen (dit is de bewoording voor het Indonesische plattelandsleven in de kleine dorpjes rondom het drukke gedeelte van Yogyakarta). Het landschap verandert gelijk... hoe groen het hier is, is niet te omschrijven. Sawa's overal.. uitgestrekte grote groene rijstvelden.. WAOW!! Zoiets hebben we tot nu toe nog niet gezien. En de fietstocht zorgt ervoor dat we alles rustig op ons gemak kunnen bekijken, kunnen stoppen overal waar we willen en kortom gewoonweg kunnen genieten van alles dat we zien! Top.

De eerste stop die we maken is bij de lokale kroepoek fabriek. Als we
aankomen zien we de grote rieten platen met 'natte' kroepoek vol in de zon liggen om te drogen. Als we het stenen gebouwtje ernaast betreden nodigt de familie ons uit om zelf onze eigen kroepoek te maken. Dit gaat echter heel anders dan in NL ;). Zoals je op de foto's ziet, zit er constant
iemand aan een groot ijzeren wiel te draaien om de kroepoek mix te
doseren.. onderaan de machine zitten vervolgens een paar jongens (soms
superjong.. ze moeten allemaal in het familiebedrijfje werken en gaan dus
niet naar school) met vormpjes om de kroepoek vorm te geven. Dit zijn hele andere vormen dan die wij in NL kennen en het is echt heel moeilijk om ze in zo'n spiraal te draaien! Gaston was er (uiteraard) beter in dan mij,maarja what's new?:P En ze wilden hem zelfs wel inhuren! (Ze konden zijn kroepoek wel verkopen.. met een beetje discount! :p haha). Erg apart om dit zo mee te maken en vooral om te horen dat deze familie eigenlijk uit west java komt maar met het hele gezin hierheen is verhuisd omdat daar geen werk te vinden was. Wat ook erg belangrijk is voor hen, is het weer. Zodra het regent, ligt de gehele productie van kroepoek stil. Ze kunnen dan namelijk niets drogen! Het is voor hen dus elke dag hopen op goed weer en keihard (hand) werk leveren om zich van hun dagelijkse behoeften te voorzien. Wat een andere wereld!

We vervolgen onze weg langs de mooie natuur en komen dan toevallig langs een schooltje waar een heleboel kleine kindjes buiten aan het spelen zijn. Ze kijken ons enigsinds verbaasd aan (wat doen die twee rare blanke mensen in ons dorp?;)) en als Gaston dan 'HELLO!!' roept en naar ze zwaait rennen ze heel hard giechelend allemaal het klaslokaal binnen hahah. Na een halve minuut komen ze er ook weer uit om onze (te grote:p) Nikon camera te bekijken en we schieten snel wat foto's. Als de juffrouw ons na 10 minuten toch vriendelijk verzoekt om onze fietstocht voort te zetten omdat de kinderen toch echt weer het klaslokaal in moeten voor een les.. fietsen we weer door :).

We genieten echt van elke minuut want nogmaals, wat is het hier ontzettend mooi en groen.. overal zie je locals druk in de weer op het land en iedereen werkt ontzettend hard (in de volle zon!). Iedereen is super
vriendelijk en groet ons, zwaait naar ons of roept heel hard; hello
mister! hello miss! Zooo'n andere wereld. Dit zou in Nederland nooit
gebeuren. De mensen zijn hier zo arm, maar lijken eigenlijk wel 10x
gelukkiger dan de meeste mensen in ons eigen land. Onze volgende stop
hoort eigenlijk niet bij de tour maar Joanna vraagt aan Gaston of het hem
leuk lijkt om met de locals in het rijstveld mee te werken en rijst uit te
slaan.. Hij zegt daar natuurlijk volmondig ja op en we lopen de
rijstvelden in. Nadat Joanna toestemming gevraagd heeft aan de paar
vrouwen die ontzettend hard aan het werk zijn is het dan zijn beurt. Hij
begint heftig met de rijstplanten tegen de houten plank te slaan en de
rijst vliegt er werkelijk uit. De vrouwtjes beginnen na minuut 2 wel een
beetje te lachen want blijkbaar is alle rijst er al lang uit en staat
Gassie zich nog in het zweet te werken! Hahaha. Na 10 minuten is hij zo
bezweet als wat, en hebben we diep respect voor de (meestal oude) vrouwen die dit dag in dag uit in de volle zon doen. We bedanken de locals voor de ervaring die we rijker zijn en stappen opnieuw op de fiets!

De tocht brengt ons vervolgens naar de lokale 'bank' van het dorpje. En
nee, dit is geen ING, ABN of SNS. De mensen in Yogyakarta 'investeren' hun geld namelijk in dieren en dus bestaat de 'bank' hier uit houten hokjes
met daarin koeien, geiten, schapen of kippen! Dat is voor hun zeg maar
meer 'tastbaar'.. geld op een spaarrekening zegt hun niks. Waow.. dit wist
ik echt niet! Zo liet Joanna zien dat er in een bepaald hok 3 grote koeien
staan.. zo kon je gelijk zien dat dit de rijkste man van het dorp was! Ze
hebben aan het begin van het stuk grond een stenen hutje gebouwd waar de mannen van wie de dieren zijn om de beurt de hele dag wacht houden om hun 'geld' te verzekeren. Als Joanna vraagt of wij ook zoiets hebben in
Nederland, vertellen we haar dat wij ons geld toch maar op een
spaarrekening gezet hebben...

Als we onze tocht vervolgen komen we (weer) grote sawa's tegen waar weer andere locals de rijstplanten aan het planten zijn. Dit gebied is erg
modderig doordat de sawa's erg nat dienen te zijn. Joanna heeft opnieuw
een goed plan.. ze is van plan om aan deze locals te vragen of wij mee
mogen helpen met het planten! De vrouwtjes staan echter tot hun knieen
diep in de modder en dat betekent vies wordennn!!! Dit weerhoudt ons er
natuurlijk absoluut niet van.. het is een soort gratis Spa haha! De
vrouwtjes vinden het wederom prima als we ze vergezellen en we lopen de eerste 300 meter door het moerrassige gebied. De planten worden netjes in een rij (met behulp van een houten lange stok) geplant en het is opnieuw hartstikke warm. Ik vroeg aan Joanna tot welke leeftijd de vrouwen dit doen. In Indonesie hebben ze namelijk niet zoiets als de 'VUT' of 'AOW' en dus doen zij dit werk totdat ze overlijden. Waow.. wat een harde werkers.

We komen daarna nog bij een aantal stops, zoals een familiebedrijfje
waarbij ze van de onvruchtbare grond die er na het oogsten van de rijst
overblijft, bakstenen maakt! Deze worden in de zon gedroogd en wij hebben er zelf ook een aantal mogen maken en onze naam in mogen schrijven (zie foto's). Ook kwamen we langs de lokale rijst 'handelaar', waar de rijst verwerkt werd tot grote witte verkoopbare zakken voor de markt. Wat ook nog een mooi verhaal was, was het feit dat het hier nog echt een 'ons kent ons'- dorpje is. Buitenstaanders zijn na 21.00uur 's avonds dan ook niet meer welkom in de 'kampung'. Ze hebben een soort toegangspoort gebouwd met een gebouwtje ervoor waar de 'security' zit om dit in de gaten te houden. Dit zijn gewoon een aantal mannen van het dorp die iedereen kennen en dus weten wie wel en niet naar binnen mag. Echt 100 honderd jaar terug in de tijd.. maar mooi om te zien hoe een dorpje van ongeveer 400 mensen zo close samen leeft met zo weinig voorzieningen en middelen en toch super gelukkig zijn.

Onze tocht eindigt uiteindelijk bij een 'winkeltje' (gewoon bij iemand
thuis;)) waar ze Tahu & Tempe maken! Dit initiatief is door ViaVia opgezet
en dient ervoor om vrouwen in de buurt een dagbesteding te geven als de
mannen op het land zijn. De vrouwen werken hier erg hard om de hapjes te maken. We maken hier ook kennis met een aantal specifieke Indonesische specialiteiten zoals Moertabak (heerlijk!). Na al deze nieuwe ervaringen fietsen we dan langzaamaan terug de 'bewoonde' (lees: veeeel te drukke stad) wereld in en zijn we echt helemaal onder de indruk van de
fietstocht, Joanna's verhalen en alle activiteiten die we die dag hebben
ondernomen. Het was echt een super vette ervaring om het 'echte'
Indonesische leven eens mee te maken en niet de touristische kant.

We gaan die avond een beetje op tijd het bed in want de dag (nacht) erna
staat er een zeer mooie excursie gepland; we gaan naar de Borobodur
(wereldwonder!) en de Prambanan tempel, die respectievelijk 40 en 20km van Yogyakarta af gelegen zijn. We moeten hiervoor dan wel om 4u 's nachts ons bed uit om rond 5u bij Borobodur te arriveren.. Dan is er zonsopgang, heb je het mooiste licht en is het nog enigzins rustig.

4u 'snachts; TRINGGGGGG... wakker worden! Haha. Helemaal gaar trekken we onze kleren aan om vervolgens ons airco mini busje in te stappen. Samen met nog een stuk of 10 anderen gaan we dan eindelijk 1 van de wereldwonderen in het echt zien! Als we eenmaal instappen.. komen we al snel tot de conclusie dat dit airco minibusje, toch geen airco heeft... duhhh haha. Daarnaast is het ritje ook uiterst onplezierig want je zit compleet op elkaar (like.. letterlijk!) en de rijvaardigheden van de
chauffeur laten ook te wensen over. Even doorbijten dan maar. Als we rond 5u 's nachts aankomen bij de Borobodur en de tempel beklimmen worden we echter beloond met de mooiste uitzichten.. WAOW! Ik zou zeggen.. kijk gewoon even naar de foto's dan is er verder geen uitleg nodig :). Ook hier worden we of course weer meerdere malen gevraagd voor een interviewtje en een fotootje. Als we een paar uur later alles bij de Borobodur wel gezien hebben, vertrekken we naar onze tweede locatie; de Prambanan tempel. Eenmaal daar (behoorlijk misselijk) aangekomen.. komen de eerste scholieren alweer op ons afgestormd om ons de kleren van het lijf te vragen. We doen er maar weer netjes aan mee maar na een kwartiertje vertellen we ze toch netjes dat we door moeten:P. Ook de Prambanan is indrukwekkend, maar we vonden de Borobodur mooier!

Op de terugweg begint Gassie zich helaas steeds minder lekker te voelen en de twee dagen na deze excursie heeft hij dan ook vooral ziek (met het
bekende buikprobleem van Azie;)) in bed gelegen. Ochja, ook DAT hoort bij je backpack reis in Azie:P! We kijken wat series.. maken 'smiddags wat
wandelingetjes en proberen een beetje verantwoord te eten haha. We
ontdekken namelijk een Italiaan die prima pizza's en pasta's maakt en dit
is voor het eerst dat 'Westers' eten ons een keertje niet tegenvalt :) ..
het is verder erg gezellig ingericht daar en er speelt altijd een lokaal
bandje wat (half) engelse muziek en vooral de Aziatische versie van 'no
woman no cry' leverde een erg leuk moment op! :D

De avond voordat we vertrekken uit Yogyakarta stond er nog een hele speciale activiteit op de planning; een Silver Course (ook via VIAVIA). Dit was echt superleuk om te doen. Ik had er vantevoren helemaal geen voorstelling van hoe zoiets werkte en ik moet zeggen het was moeilijker dan gedacht! Eerst moest je nadenken over een design, vervolgens kon je aan de binnenkant van de ring een tekstje graveren, daarna moest je je design uitvoeren, lassen, schuren, schoonmaken, de ring rond slaan met een hamer.. (ik vergeet waarschijnlijk nog een aantal tussenstappen haha!) en schoonborstelen. Het was een heel werkje en een avondvullend programma maar het resultaat mag er zijn en we zijn heeel blij met onze handmade ringensetje!! :D

Onze dagen in Yogyakarta zijn voorbij gevlogen en we zijn verliefd
geworden op het stadje, de mensen, Viavia, alle drie de guesthouses waar we verbleven , de omgeving etc. etc. Het was na een week echter wel echt weer tijd om door te trekken en we hoorden veel goeie verhalen over de Bromo vulkaan en het Ijen plateau, dat gelegen is in Oost-Java. We boeken dus een 3 daagse tour om deze mooie plekken te gaan ontdekken... het wordt echter wel een erg avontuurlijke en vermoeiende reis want er zitten stukken bij van 12uur bus achter elkaar bijvoorbeeld! Het zijn daarnaast ook twee excursies in de nacht (opstaan om 3 uur om 3.30 bij de vulkaan en de nacht erna bij Ijen te arriveren). We hebben op andere waarbenjij's daarnaast ook gelezen dat de nachtelijke klim naar Ijen 1 van de zwaarste beklimmingen is haha. En het mooiste is.. wij zijn van plan om dit op de Vans en de All stars te gaan doen... TO BE CONTINUED......!!!

Dikke kus van ons twee... vanuit het inmiddels prachtig Bali!
(Jaja dit betekent dat we de 3-daagse tour sowieso wel overleefd
hebben..;) maar hoe....)

Manja & Gaston